Alfons Maria Mucha

Alfons Maria Mucha, jeden z najwybitniejszych artystów „fin de siecle'u”, urodził się i zmarł na Morawach. Największy rozgłos i sławę zyskał w Paryżu, ówczesnej kulturalnej stolicy świata, za sprawą śmiałych lecz bezpretensjonalnych aktów pokusy, na które składały się pełne wdzięku kobiety, subtelne kolory i dekoracyjny styl.

Pokusa miała wymiar nie tylko artystyczny. Była pokusą z krwi i kości. „Belle epoque” miała swoje wielkie damy, jak Bel Otero czy Cleo de Merode, jak i swoje wielkie muzy - Loie Fuller i Sarę Bernhardt. Każda z nich inspirowała artystów wszystkich dziedzin sztuki. Od 1901 roku Alfons Mucha był odpowiedzialny za dekoracje, kostiumy i plakaty dla Bernhardt w jej „Theatre de la Renaissance”, co dla tej znanej aktorki scenicznej stanowiło rękojmię niezwykłych pomysłów i ekscentrycznego smaku. Zamówienie na plakat teatralny, w wielkim pośpiechu złożone przez aktorkę tuż przed świętami Bożego Narodzenia 1894 roku, z dnia na dzień przyniosło nieznanemu dotychczas artyście sławę, której nimb otacza go do dzisiaj jako jedną z wielkich postaci Secesji. Ów plakat do „Gismondy”, sztuki teatralnej Victoriena Sardou, wywołał swoim dramatyzem ogromną sensację i tak zachwycił Sarę, że zawarła z Muchą na kilka lat umowę na wyłączność. Posypały się zamówienia na projekty graficzne - plakaty reklamowe, kalendarze, karty dań, tytuły czasopism i dekoracyjnych panneaux. W ten sposób i dzięki wybitnemu talentowi Mucha stał się jednym z najbardziej kreatywnych artystów Art Nouveau. W jego twórczości tradycje bizantyjskie i współczesne elementy stylowe o delikatnej, łagodnej kolorystyce łączą się w nową, najbardziej oryginalną syntezę. Dziewczęta o rozmarzonym spojżeniu, w zwiewnych szatach stały się jego znakiem firmowym. Śmiała arabeska bujnych kobiecych włosów pojawia się u Muchy nie tylko w pracach graficznych, ale także w projektach biżuterii i na tkaninach, w dekoracji wnętrz i pracach rzeżbiarskich. Popiersie określane jako „Natura” wykazuje wszystkie cechy jego stylu, a wyobrażenie nieokreślonego, zmiennego charakteru kobiety w typie „belle epoque”, który na pewien czas zdominował cały Paryż, stało się ideałem kobiecej urody także poza granicami Francji. W 1902 roku Mucha opublikował „Documentes decoratifs”, zbiór wzorów swoich ornamentów wraz z propozycjami ich zastosowania w praktyce. Poza tym zachowywał milczenie i znikł z paryskiej sceny artystycznej, aby mieszkać na przemian to w swojej ojczyżnie, to w Ameryce. Alfons Mucha chyba nie doceniał swojego wybitnego talentu, który sparawił, że stał się geniuszem stylu dekoracyjnego i wirtuozem formy. Martwił się nawet o swoją reputację „artysty dekoracyjnego”. Należy zwrócić uwagę, iż Mucha pragnął utrwalać historię, szczególnie historię własnego narodu. Uważał to zadanie za misję społeczną, której poświęcił całą energię twórczą po 1910 roku. Na dwudziestu monumentalnych płótnach, które składają się na „Epopeję słowiańską”, przedstawił panoramiczną historię Słowian. Niestety artysta przeżył głębokie rozczarowanie. Styl i prezentacja zostały ocenione jako „reakcyjny akademizm”, a temat, jako „nacjonalistyczna interpretacja faktów”.

Współczesnym odniesieniem do czasów dekadenckich, ekscentrycznych skłonności i tęsknot a także charakterystycznej estetyki Alfonsa Muchy, są wielce interesujące projekty muzyczne, powstałe jak mniemam wśród rozkosznych oparów Opium i Absyntu :) Mianowicie: OSTARA oraz ABSINTHE. Ten ostatni to pomysł muzyków z BLOOD AXIS i LES JOYAUX DE LA PRINCESSE. Dźwięki duszne, niepokojące i przepełnione mistycyzmem. Polecam.