My

„My” Eugeniusza Zamiatina to dzisiaj dla większości polskich czytelników książka nieznana, a przecież ta antyutopia jest pierwowzorem „Nowego wspaniałego świata” Huxleya, „Roku 1984” Orwella i „Hymnu” Rand.

Zamiatin operując tworzywem kiczu prezentuje ekspresjonistyczny komiks, układany stylem napisów do niemego filmu. Ukazuje tragikomiczną, groteskową i grożną wizję państwa totalitarnego, w którym życie obywateli pozbawionych nazwisk jest uregulowane w sposób wydumany,mający rzekomo zapewnić całkowitą harmonię, szczęście, „wolność, równość i braterstwo”. Motorem akcji są wyłącznie kobiety. Płeć bierze górę nad mózgiem aż po końcową katastrofę. Trzy samogłoskowe kryptonimy kobiet stoją niejako u trzech wierzchołków trójkąta, symbolizującego głównego bohatera. „I” oraz „O” sumują się w „I-O” (w cyrylicy fonetyczne „ju”).A może to działanie odejmowania? „I”, pozbawiona tego ludzkiego pierwiastka, który wnosi „O”, odmienia sie w zimne monstrum owej „I-O”. W każdym razie, to one są czynne. Swoją energią niweczą bierność bohatera. Autor odwraca zatem schemat powieści fantastycznej kiedy kobieta, symbol seksu, pełni w nim funkcję bierną wobec potęgi hipermózgu głównego bohatera.