Taniec na Mszy

Czy katolicka msza może być okazją do tańca? Jak najbardziej. Taniec liturgiczny zdobywa coraz większą popularność w Polsce. Choreograficzne układy wykorzystuje podczas liturgii jezuickie duszpasterstwo akademickie Dąb w Warszawie. Grupy propagujące modlitwę połączoną z tańcem powstały też we Wrocławiu i Krakowie. W Katowicach od ośmiu lat istnieje nawet Diakonia Tańca, która właśnie wydała pierwszy w Polsce multimedialny modlitewnik prezentujący podstawowe układy choreograficzne, które można wykorzystać podczas modlitwy.

- Ze względów kulturowych w Polsce nie propagujemy na razie tańca podczas liturgii, choć na przykład w krajach afrykańskich jest on stosowany - mówi Katarzyna Hornowska z katowickiej diakonii.

Niektóre polskie tańce modlitewne są inspirowane muzyką żydowską. Taniec liturgiczny został zatwierdzony przez Watykan w 1988 r. w „Rzymsko-zairskim rytuale mszy świętej”. W Europie największe doświadczenie w jego propagowaniu mają francuskie Wspólnoty Błogosławieństw. (MAD)

Tego typu herezje „propaguje” (słowo użyte przez autora trzykrotnie w tym krótkim tekście) polskojęzyczny WPROST. W tak perfidny sposób zatruwa się właśnie umysły Polaków. Ostatecznie samo zjawisko nie jest zaskakujące, jeśli wziąć pod uwagę to wszystko, co dzieje się w Kościele od wielu lat. Ekumenizm, ulubiony zwrot „postępowych katolików” sieje zniszczenie w wierze polskiego (i nie tylko) społeczeństwa. Wyraźne zachwyty autora budzi wytłuszczony w tekście Diakonat Tańca. Musiał zadać sobie trud rozmowy z jego członkinią, która zastrzega, że „na razie” taniec nie jest propagowany w Polsce. „Ze względów kulturowych”! Niedługo nie będzie to żadna przeszkoda. Ogłupiona społeczność katolicka przyjmie i ten policzek, a wkrótce zabraknie ich do nadstawiania. Po wprowadzeniu bluźnierczych sposobów sprawowania Mszy Świętej, co przeszło w Polsce bez oporów, z pewnością „postępowym” siłom uda się i to przeforsować. Początki są przecież zawsze takie same. Najpierw wprowadzane są zmiany w „liberalnych”, zateizowanych krajach, jak Belgia, Holandia czy Francja. W Polsce wspomina się o nich początkowo nieśmiało, potem coraz częściej, a na końcu dochodzi do ich wprowadzania. Skoro nie dziwią dziś już nikogo takie „wynalazki”, jak przekazywanie sobie „znaków pokoju”, muzyka rockowa w kościołach czy przyjmowanie Komunii Świętej na stojąco (gdzieniegdzie na rękę), nie zdziwi już nic. Dwa elementy tego tekstu są istotne. Pierwszy, to ten, że tańce te nie mają podłoża hinduskiego czy latynoamerykańskiego. „Niektóre polskie (!) tańce modlitewne są inspirowane muzyką żydowską” pisze autor. Dlaczego jakoś mnie to nie dziwi? Ciekawi mnie natomiast bardzo jak rabini w Izraelu zareagowaliby, gdyby im do synagog wprowadzić tańce liturgiczne inspirowane muzyką polską? Drugi element, to odwołanie bezpośrednie, w wypowiedzi członkini Diakonii, do inspiracji tańcami krajów afrykańskich. Jeśli rzeczywiście sprawdzą się przepowiednie krążące od setek lat i następcą Papieża Polaka zostanie przedstawiciel czarnej społeczności (a wiele na to wskazuje), to przynajmniej podczas kolejnego pontyfikatu nadal będziemy mieli względy w stolicy Piotrowej. Jedno, co cieszy, to fakt bezpośredniego sąsiedztwa omawianego tekstu z artykułem zatytułowanym „Kołodko Superstar”, w którym przeczytać możemy, że już zaczęliśmy odwdzięczać się Afryce równie destrukcyjnym, „kulturowym” wsadem. „Na Czarnym Lądzie jego wykłady biją - zdaniem samego Kołodki - rekordy popularności. (...) Jest to pierwsze w Gwinei wydarzenie tego typu - skromnie mówi o swoich sukcesach Kołodko (...). Były wicepremier wygłasza w krajach afrykańskich (pochwalił się, że odwiedził ich już 12) cykl wykładów o globalizacji. Nie ma wątpliwości, że po tym tournee nic w Afryce nie będzie już takie samo”. I tu wyjątkowo zgadzam się z autorem tekstu.